Van bevalling tot safari

Lieve allemaal,

Het is volgens mij al meer dan een week geleden sinds ik mijn laatste update heb geplaatst. In die week heb ik van alles en nog wat gedaan en gezien. Inmiddels heb ik nog maar 1,5 week te gaan hier in Oeganda. Ik heb het al eerder gezegd, maar de tijd gaat niet normaal snel hier en stiekem wil ik ook nog niet weg.

Vorige keer vertelde ik dat ik waarschijnlijk snel bij een bevalling mocht zijn. Dat moment kwam sneller dan gedacht, want de volgende dag was het al zo ver. Vorige week woensdag gingen we met alle vrijwilligers in Oeganda uiteten. Sarah had die dag al gehoord dat er drie vrouwen op het punt stonden om te bevallen en dat dat die avond waarschijnlijk wel zou gaan gebeuren. Toen we terugkwamen van het etentje zijn Sarah, Myrthe en ik naar de kliniek gegaan om te kijken of er al iets aan de hand was. Daar lag een van de vrouwen al een tijdje te persen en een tweede vrouw had ook al aardig wat weeen. Het was rond een uur of elf toen we daar aankwamen en zijn gebleven totdat de baby geboren was. Ik zal niet teveel ingaan op wat ik allemaal zag, dat lijkt me niet heel smakelijk haha, maar ik vond het echt heel bijzonder om te zien. De kindje had wel wat opstartproblemen. De verpleegkundige vertelde dat de bevalling zo lang had geduurd, dat het kindje best wel uitgeput was. Toen het geboren was, duurde het ook even voordat het huilde en het zag wat blauw, dus ik was bang dat het levenloos geboren was. Gelukkig was dat niet zo en huilde het uiteindelijk het juiste 'geboortekrijsje'. Leuk detail, het was een jongetje. (: Rond een uurtje of drie gingen Sarah, Myrthe en ik uiteindelijk naar bed. De volgende ochtend ben ik iets later naar de klas gegaan, aangezien ik redelijk kapot was na die nacht. (: Daar weer al het werk nagekeken en na schooltijd met de kids gespeeld. De ochtend daarna (vrijdag 24 juli) ging mijn wekkertje ook alweer vroeg, want ik zou eindelijk op safari gaan. Om 7:00 uur werden Dagmar, Danique en ik opgehaald door een chauffeur die ons samen met nog een groepje andere vrijwilligers het hele weekend overal naartoe zou brengen. We hebben rond de twee/drie uur gereden totdat we bij de rhino sanctuary aankwamen. Hier hebben we neushoorns gezien van echt super dichtbij! Ik denk dat we maar zo'n twintig meter van de neushoorns afstonden, echt heel vet. Daarna hebben nog zo'n vijf uur gereden totdat we bij de lodge (waar we het weekend zouden blijven slapen) aankwamen. Daar was het een beetje verwarrend. We hadden namelijk een andere naam van een lodge doorgekregen dan waar we naartoe gebracht waren. Halverwege de reis hadden we al een paar keer gevraagd of het wel de goede lodge was, maar onze chauffeur zei steeds dat dat zo was. Toen we daar aankwamen regende het echt niet normaal hard en was er keiharde onweer. Ik denk dat ik me dat moet voorstellen bij een tropische bui. We hebben daar voor de zekerheid nog even Inge gebeld met de vraag of we echt wel goed zaten. Ook zij was niet op de hoogte van deze lodge. Nu bleek dat onze oorspronkelijke lodge (waar we eigenlijk naartoe zouden moeten gaan) volgeboekt was en dat ze ons daarom hier geplaatst hadden. Voor ons was dat positief, want het scheen een stuk luxer en mooier te zijn, maar voor Doingoood was het wat minder positief. Ook hadden de mensen niet aan Inge doorgegeven dat we overgeplaatst waren. De communicatie gaat zoals je ziet dus niet altijd even goed hier (of ontbreekt in feite eigenlijk, welkom in Oeganda haha). Na een kort nachtje slapen ging de wekker al om half zes. We hebben vanaf een uur of zeven in de morgen in zo'n typisch safaribusje gereden door het park. We zagen de zonsopkomst en dat met uitzicht over zo'n mooi natuurgebied, dus dat was echt prachtig. 's Middags zijn we met een bootje over de nijl gegaan, wat ook echt heel mooi was. Ik heb die dag olifanten, giraffen, aapjes, vogels, buffels, nijlpaarden, krokodillen en allerlei soorten hertachtige beesten gezien (ze hadden allemaal een andere naam, maar dat heb ik allemaal niet onthouden). Ook hebben we een leeuw gezien. Tenminste, de ranger vertelde dat er onder de bosjes een leeuw lag met zijn welpje. Ik kon eigenlijk alleen een poot onderscheiden en voor de rest zag ik helemaal niks. Maar het idee dat ik zo dichtbij een leeuw stond is ook wel gaaf. (: We werden trouwens halverwege de boottocht afgezet bij het begin van (supermooie!) watervallen. Vanaf daar hadden wij een hike naar waar onze chauffeur met zijn auto zou staan. Echt een super mooi wandeltochtje, maar het was zoooooo verschrikkelijk warm. Ik denk dat er een gevoelstemperatuur van 40 graden was en de zon stond recht op ons hoofd. Daardoor was het iets meer puffen en zweten dan van het wandelen genieten. Maar het was nog steeds wel echt heel leuk. (: Daarna weer terug naar de lodge om daar een laatste nachtje te slapen. De wekker stond nog vroeger, kwart over vier, dus we zijn snel naar bed gegaan. De volgende ochtend hadden we de chimpansee trekking. Ook dat was heel erg leuk. We hebben een uur bij een groep chimps gestaan om ze te observeren. Ze zaten helaas niet op de grond, dus we hebben een uur lang richting de bomen gekeken. Daarna zijn we weer naar ons huisje op het project gereden, waar Myrthe, Marlous en Sarah al een heerlijk maaltje voor ons hadden gemaakt. (:

De volgende dag (maandag) hebben we samen met Inge een planning gemaakt voor de laatste weken/dagen. De mensen hier op het project hebben namelijk de vakantie- en examendagen vervroegd. Oorspronkelijk zouden de kids pas rond 14 augustus naar huis gaan (de weeskinderen gaan naar familie/vrienden/kennissen), maar nu is dat dus opeens 5 augustus al. Omdat deze datum vervroegd is, hebben de kids dus ook al eerder examens, waardoor we in de klas ook al niks meer te doen hebben. We hebben nu voor bijna elke dag iets gepland om te doen. Zo gaan wij morgen een knutseldag organiseren voor heel de primary (de basisschoolkids). Ook organiseren we volgende week een sportdag voor zowel de primary als de secondary (de middelbare schoolkids). Verder gaan Dagmar en ik nog een keer de hele kerk schoonmaken, aangezien er een bruiloft komt van een van de leraren hier (daar mogen we trouwens ook even kijken, lijkt me heel vet om te zien). Ook gaan we nog twee keer mee met Maria op huisbezoek. Zij kijkt dan bij kids die hier al wonen hoe ze leven, of alles goed gaat en of er goed voor ze gezorgd wordt. Ook gaat ze op bezoek bij kids die het volgende schooljaar op het project komen wonen en kijkt ze naar hun woonsituatie. Ben heel benieuwd wat ik te zien krijg. (: We hebben dus nog wel wat te doen totdat we weer vertrekken. Afgelopen dagen waren trouwens de examens, dus konden we al niks meer doen in de klas. We hebben toen geholpen met schilderen van de nieuwe klaslokalen die ze aan het bouwen zijn. Eigenlijk vond ik dat ook wel heel leuk om te doen. Het werk nakijken van de kids en met name het spelen met de kids is heel leuk om te doen, ook omdat je ziet dat de kids echt blij worden van je aandacht. Maar je doet niks 'blijvends'. Door het schilderen heb je toch een beetje het idee dat je echt iets achterlaat, ook al stelt het niks voor (een paar ramen en deuren verven haha). Die combinatie vind ik fijn. (: Op dit moment zijn de andere meiden al druk bezig met de voorbereidingen van de knutseldag van morgen. We maken voorbeelden van werkjes en knippen alvast vormpjes en dingetjes, aangezien we geen scharen voor de kids hebben. Vanmiddag gaan we weer met de kids spelen en vanavond gaan we naar de kerkdienst voor de secondary. Dat is trouwens heel leuk. Zij gaan in groepjes zitten en lezen een stuk uit de Bijbel en praten hierover. Het is heel leuk om te horen hoe zij over het geloof denken, vooral ook omdat een aantal meiden en ik niet echt gelovig zijn. We kunnen met hen heel goed praten over de verschillen in onze opvattingen en elkaar dan niet veroordelen. Morgen is dan de knutseldag voor de primary. Voor zaterdag hebben we nog niet echt plannen en zondag gaan Dagmar en ik kijk mountaintbiken. Daar heb ik ook heel veel zin in. Zondagavond gaan Sarah en Danique alweer naar huis. Echt heel jammer, maar het is niet anders. Dan zijn Myrthe, Marlous, Dagmar en ik nog een weekje hier met z'n vieren en dan gaan wij ook alweer naar huis.

Ik hoop dat ik een klein beetje heb kunnen vertellen wat ik afgelopen week gedaan heb. De uitgebreide verhalen komen als ik weer in Nederland ben. (:

Liefs!

Weekend en de eerste paar dagen weer naar de klas

Lieve allemaal,

Ik zal maar beginnen met een update over de mishandeling. Afgelopen vrijdagmiddag was het dus allemaal gebeurd. Ritah had gezegd dat Inge de volgende dag zou komen, dus Dagmar en ik besloten om het die dag pas te vertellen. Ze kon alleen toch niet op zaterdag komen vanwege drukte met het organiseren van alles. We hebben het nog even afgewacht, maar uiteindelijk hebben we zondagavond even een smsje gestuurd met het verhaal en de vraag wat we er mee moesten. Als antwoord kregen wij dat ze zou ons zou bellen, dus dat gebeurde maandag. Ik miste het eerste telefoontje, maar 's middags had ik haar aan de lijn. Daar hebben we het hele verhaal even verteld, want in een smsje gaat dat niet zo makkelijk. Ook vertelde ze dat ze er werk van gemaakt hebben. Ze heeft contact gehad met Ineke van Doingoood en met de directie in Nederland. Wat daar allemaal gezegd is weet ik natuurlijk niet, maar ze gaan er wel echt iets mee doen. Ook moesten Dagmar en ik het hele verhaal en alle details (bijv. welke kleding de man droeg, leeftijd van het kind) even in een mail zetten, zodat zij het letterlijk op papier hebben staan en bij Maria vragen hoe zij hier denken over mishandeling. We moesten niks zeggen over wat we gezien hadden en gewoon doen alsof we puur en alleen nieuwsgierig waren naar hun mening. De mail hebben we gister al verzonden en vandaag hebben we het aan Maria gevraagd. Morgen gaan we uiteten met alle vrijwilligers, dus ik denk dat we dan een verslagje van dit gesprek doen aan Inge. Er wordt dus echt iets mee gedaan!

Afgelopen weekend hebben we best wel rustig aan gedaan. Sarah en Danique waren er natuurlijk niet, dus we waren alleen samen met Marlous en Myrthe. We hebben geprobeerd(!) uit te slapen; de kids zijn hier echt al om 4:30/5:00 uur wakker en produceren dan veel geluid, dus dat lukte niet echt. Maar het idee dat je even geen wekker hoefde te zetten was ook al heel fijn. Verder hebben we de dag gewoon rustig opgestart en hebben we veel met de kids gespeeld. Je hoort het van iedereen die ooit in Afrika is geweest, maar het is echt zo: de kids hier hebben echt niks nodig om mee te spelen. Je verzint een paar niet bestaande woorden op een leuk melodietje, maakt een soort treintje/polonaise en de kids vermaken zich weer een halfuur. Als zij eens zouden weten hoeveel speelgoed en tablets/mobieltjes hun leeftijdsgenootjes in Nederland hebben...ik denk niet dat ze dat ooit zouden geloven. Nadat we een aantal uur met de kids hadden gespeeld gingen we even relaxen in het huisje en iets voor onszelf doen. Dan 's avonds weer eten scheppen en ons eigen eten koken en dan weer naar bed.

Gisteravond waren we allemaal een beetje blogs aan het schrijven of in ons reisdagboekje aan het schrijven toen Sarah opeens rond 22:30 uur gebeld werd. De meeste mensen slapen hier al rond acht/negen uur, dus we waren heel verbaasd dat de telefoon ging. Bleek het een van de verpleegster uit het kliniekje hier te zijn met de melding dat er een bevalling was. Sarah had van tevoren aangegeven dat ze graag bij bevallingen wilde zijn en had haar nummer gegeven voor het geval het 's nachts zou gebeuren. Dat was dus gisteren aan de hand. Sarah, Myrthe (beide verpleegkundige) en Danique gingen als gekken naar de kliniek om bij de bevalling te zijn. Dagmar en ik wilden ook graag mee, maar het leek ons voor de vrouw die aan het bevallen was niet zo fijn als er opeens vijf of zes blanken naar d'r gat zaten te staren terwijl ze vergaat van de pijn. De meiden zijn naar de kliniek gegaan en wij zijn dus naar bed gegaan. Ze hebben drie uur staan wachten, maar er gebeurde nog niet veel. De verpleegkundige had dus gezegd dat ze wel even mochten gaan slapen en dat ze zou bellen als het persen begonnen was. Dat telefoontje kwam om half zes 's ochtends, dus toen zijn ze weer teruggegaan. Helaas waren ze toen te laat en was het kindje net geboren. We hebben al een soort 'bevallingen-planning' gemaakt. Sarah en Myrthe gaan gewoon altijd mee, aangezien zij de verpleegkundigen zijn, en er mag dan altijd nog een derde persoon mee. De volgende keer ben ik aan de beurt, dus ben benieuwd wanneer die dag zal zijn. (: Vandaag was trouwens best wel een leuke dag in mijn klasje. Normaal zijn de dagen soms best saai, omdat ik vaak alleen kan nakijken. Vandaag kwam de lerares opeens naar mij toe met de mededeling dat ze even 20 minuutjes weg moest. Ook dat was een situatie waar ik al op voorbereid was door de stichting Muses. De kids moesten hun wiskundesommetjes afmaken en daarna moesten ze als groep hardop lezen. Daar stond ik dan voor het eerst echt alleen als teacher voor de klas. In het begin moest ik nog wel een beetje zoeken hoe ik het allemaal moest aanpakken; de wiskundesommetjes nakijken, zorgen dat er vrede blijft in het lokaal en de kids geen ruzie krijgen en zorgen dat ze allemaal niet zo hard schreeuwen. Uiteindelijk lukte het allemaal wel en zagen de kids mij ook echt als de teacher volgens mij (normaal ben ik de 'auntie'). Natuurlijk was de echte teacher na 20 minuutjes nog niet terug. Ik denk dat ze alles bij elkaar anderhalf uur weg is geweest. Nadat ik al lang had gelezen met de kids vroeg ik of de kids het leuk vonden als ik ze een lesje over Nederland zouden geven. Nou, dat vonden ze heel leuk. Ze wisten niet hoe snel ze de boeken moesten inleveren en op hun plekje moesten zitten. Ik moest ter plekke wat improviseren want ik had natuurlijk niks voorbereid, dus ik heb het met ze gehad over de vlag van Nederland (en die van Oeganda) en vooral over Nederlandse woorden. Doordat er al eerder allerlei Nederlandse vrijwilligers zijn geweest, weten ze al best een aantal Nederlandse woorden; goedemorgen, hoe gaat het? goed!, doei. Sarah hoorde dat ik een Nederlands lesje aan het geven was, dus die kwam er ook gezellig bij. Ik vond het echt heel leuk om te doen en de teacher bedankte me nog voor het lesgeven. (: Vanmiddag waren de kids weer vrij, want er was sporten. Daar heb ik even gekeken en daarna hebben we nog wat boodschapjes gedaan bij die typische Afrikaanse kraampjes. Voor vanavond staat er dan ook iets typisch Afrikaans op het menu; chapati. Het is een soort pannenkoek, maar schijnt wel anders te smaken. Ik ben benieuwd. (: We gaan het zo beleven, nadat Dagmar en Marlous klaar zijn met eten scheppen. Vanavond is er nog kerk voor de kleintjes. Het is eigenlijk alleen maar dansen en zingen, dus daar gaan we met z'n allen heen. Morgen is Marlous jarig en gaan we 's avonds uiteten. Overdag ga ik gewoon weer naar mijn klasje. Donderdag ga ik ook nog een dagje naar de klas en vrijdag ga ik dan eindelijk voor drie dagen op safari. Daar heb ik echt super veel zin in!! Trouwens, ik voel me weer helemaal toppie en ben niet ziekig meer.

Tot de volgende update!

Liefs

De tijd vliegt!

Lieve allemaal,

Ik ben alweer bijna twee weken in Oeganda! Echt, de tijd vliegt! Vanacht zijn Myrthe en Marlous gearriveerd bij ons op het project. Ze zouden rond twaalf uur 's nachts aankomen. We besloten om vast te gaan slapen en de wekker te zetten om kwart voor twaalf, aangezien Sarah en Danique de volgende ochtend hier rond negen uur zouden gaan vertrekken om (eerst richting het Doingooodhuis en daarna) richting Banda Island te gaan en Dagmar en ik de volgende ochtend weer naar de klas zouden gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Vanaf kwart voor twaalf zaten we allemaal half slapend klaar om de deur te openen voor de nieuwe meiden. Het duurde en het duurde en uiteindelijk kwamen de meiden dus pas om een uur 's nachts. Er was iets op de weg gebeurd, waardoor er allerlei vertraging was. We hebben kort de belangrijkste dingen in het huisje aangewezen en de eerste vragen beantwoord en zijn toen allemaal snel weer gaan slapen. Dit lukte natuurlijk niet, dus het was weer een kort nachtje. 's Ochtends waren Dagmar en ik veel te vroeg klaar. Er was namelijk iets van 'assembly' ; de kids gingen met z'n allen in de kerk bespreken wat voor dingen er allemaal gebeurd waren deze week. Dit wisten Dagmar en ik alleen niet haha. Toen het afgelopen was, zijn we naar onze klassen gegaan en hebben we de hele ochtend geholpen (tot aan de lunchpauze). Daarna waren de kinderen vrij (dit is volgens mij elke vrijdag). We zijn even uit gaan puffen van het ochtendje werken. Daarna zijn we een rondje gaan lopen over het terrein. We hadden nog niet echt plannen om wat te doen, maar dachten dat het misschien leuk was om met de kids iets te doen. De kids waren alleen allemaal hun kleren aan het wassen. Dit gebeurt in hun wooncirkel. Ik weet niet of ik het al eens eerder heb verteld, maar bij ons op het project zijn er een aantal kinderen die hier alleen naar school komen (en gewoon thuis wonen met hun ouders) en er zijn een aantal weeskinderen die hier zowel wonen als naar school gaan. De weeskinderen die hier wonen, wonen in een wooncirkel. Dit zijn ongeveer acht huisjes, waar per huisje ongeveer twaalf kids slapen. Per wooncirkel woont er een matron en/of een patron (geen idee of ik het goed schrijf, maar zo spreken ze het in ieder geval uit) bij de kids. Ze zijn een soort verzorgers van de kids, hoewel ik niet helemaal snap wat ze de hele dag doen. De kids zitten de hele dag op school, dus dan hoeven ze al niets te doen. Als de kids klaar zijn met school, moeten zij hun eigen kleren wassen, dus ook dit doen die matrons/patrons niet. Wat ze wel doen is me dus nog een beetje een vraagteken. Maar goed, de kids waren dus hun kleren aan het wassen en Dagmar en ik gingen hen helpen. We waren rustig bezig met wassen en kletsen met de kids, tot ik opeens een heel apart geluid hoorde. Alle kids werden stil en keken dezelfde richting uit. Dit deden Dagmar en ik dus maar ook, we hadden geen idee wat er aan de hand was. Nou, ik schrok me echt een ongeluk! Een van de kids van de wooncirkel waar wij waren werd volledig afgetuigd door een patron. Hij schopte het kindje, sloeg het kindje met afwisselend een stuk hout, zijn hand en een soort riem. En echt niet normaal hard. Ik kan eigenlijk niet omschrijven hoe het ging, maar ik kreeg rillingen over heel mijn lijf en de tranen schoten in mijn ogen. Voordat ik naar Oeganda vertrok heb ik een voorbereidingstraining gevolgd bij stichting Muses waar ook het mishandelen van de kids aan bod kwam. Daar werd toen verteld dat je beter niet ter plekke kan ingrijpen, omdat je dan het gezag van degene die slaat ondermijnt. Iets wat ik me van tevoren wel kon voorstellen, maar als zoiets voor je ogen gebeurd, weet je echt niet wat je moet doen. Ik wilde zo graag die man een enorme klap in zijn gezicht geven en dat kindje knuffelen en troosten (want die moest -logisch, de klappen waren zo intens hard- huilen), maar ik wist ook dat het beter was om niks te doen. Dat heb ik dan ook maar gedaan, hoewel ik me er heel schuldig over voel(de). Op het moment dat het mishandelen enigszins klaar was (voor zover dat duidelijk was), zijn Dagmar en ik even teruggegaan naar ons huisje. Daar hebben we het er even met elkaar over gehad. Maar ja, wat kan je erover zeggen?! Morgen komt Inge langs, dus dan gaan we even met haar overleggen of we nog een melding moeten maken bij Maria of dat we maar gewoon moeten doen alsof dit normaal is. Nadat we dit allemaal gezien hadden, konden we niet meer vrolijk doen en blij doen. We hebben nog een rondje over het terrein gelopen en kwamen toen Myrthe en Marlous tegen. Zij hadden vandaag de citytour door Kampala gehad van Ritah en waren net terug. Myrthe en Marlous hebben allemaal leuke speeldingen voor de kids meegenomen, dus met een bal en een springtouw op zak hebben we ons de rest van de middag vermaakt. We hebben gevolleybald met zowel de kleintjes als de grotere kids. Het was ook wel eens leuk om iets met de oudere kids te doen. We hebben met een aantal meiden van P6 overgespeeld en een beetje gekletst. Daarna hebben we aan Myrthe en Marlous laten zien hoe het eten scheppen werkt en zij zijn dat op dit moment aan het doen. Straks nog even eten (als er wat naar binnen gaat, want voel me nog steeds niet helemaal top...) en daarna vroeg naar bed. Morgen hebben we weekend, dus dan gaan we proberen uit te slapen.

Ik hoop dat ik jullie weer een beetje op de hoogte heb kunnen brengen van vandaag. Slaap lekker alvast en tot de volgende update!

X

Strakke schoolschema's?

Lieve allemaal,

En alweer een update van mij. Ik voel me nog steeds niet lekker, dus heb genoeg tijd om af en toe een verhaaltje te typen. Gisteravond ben ik naar een culturele avond geweest. Daar had ik me al voor opgegeven voordat ik ziek werd en vond het zonde om niet te gaan. Het was echt heel leuk. Heel anders dan ik had verwacht, maar des te leuker. We zaten buiten op een soort groot terras. Als je wilde kon je daar wat eten, maar ik hoefde dat niet. Sarah en Danique hebben dat wel gedaan en ze vonden het best lekker volgens mij. Het terras was hoger dan het 'podium', je keek als publiek zegmaar van bovenaf naar de dansers. Tijdens de avond werden er allerlei dansen gedaan van verschillende stammen. De ene keer hadden ze hele fleurige kleren aan, de andere keer hadden ze hun hele gezicht wit geschminkt. De muziek maakten ze ook zelf, dus dat was heel vet. Van die typische Afrikaanse muziek. Aan het einde mocht je mee dansen als je wilde. De avond was rond 22:00 uur afgelopen en John (die van mijn vorige blog) zou ons dan weer naar ons huisje brengen. Hij was alleen nergens te vinden. We hebben een halfuur naar hem gezocht en uiteindelijk vonden we hem slapend in zijn auto. (: We waren rond half twaalf weer thuis en toen ben ik heel snel gaan slapen. Ik had me namelijk voorgenomen om de volgende dag weer naar de klas te gaan. Ook al was ik nog niet helemaal beter. De kids waren blij om me weer te zien en iedereen vroeg of ik weer beter was. Ze zijn hier heel bezorgd, echt heel lief. Die twee dagen dat ik niet naar de les kwam, had Dagmar dat even voor mij doorgegeven aan de lerares. Die zou helemaal voor me gaan bidden zei ze, hartstikke lief. (: In de klas ging het weer zoals gewoonlijk. De lerares geeft de lessen en ik kijk alles na. Eerder vertelde ik dat ik dacht de lerares niet zo heel aardig was; naar de kids toe helemaal niet en naar mij toe wisselend. Hier kom ik nu op terug. (: Ze is heel aardig en lacht af en toe ook met de kids, maar ze blijft af en toe wel pittige dingen zeggen tegen de kids. Dat zijn wel dingen die ik sowieso anders zou doen en die in Nederland niet gebeuren. Maar ja, we zijn niet in Nederland en hier gebeuren die dingen heel anders. Zo is ook het schema van de schooltijden en lessen heel onduidelijk. Ik ben hier nu ongeveer 1,5 week, maar ik krijg er nog niet echt grip op. De ene keer zijn de kids al rond 15:00 uur klaar, de andere keer pas om 17:00. Er zit geen vast ritme in (vandaar de titel van mijn blog!). Ook gebeuren er vaak onverwachte dingen. Zo is al tot drie keer toe (in 1,5 week tijd) de les niet doorgegaan, omdat er 'visitors' kwamen. De eerste keer kwamen er mensen uit Kenia die de kinderen voorlichting gaven over een of andere ziekte (ik weet de naam niet meer). Het enige wat ik daarvan nog onthouden heb is dat de kids niet meer hun lolly's met elkaar mochten delen en dat ze goed hun handen moesten wassen. De kids zelf kregen er volgens mij niet veel van mee, want die waren veel aan het kletsen. De tweede keer kwamen er andere mensen uit Kenia; een soort rappers. Zij gingen met de kids rappen en vertelden over de 'gevaren' van het leven (drank, drugs, seks, geld). Het was vooral om de kids hoop te geven op een goed leven. Als je zelf de goede mensen om je heen koos (en vooral Jezus!) kwam alles goed. Ook hadden ze het over de drie B's en de drie D's; 'believe, behave, become' en 'dream, decide, do'. Als je je daaraan kunt houden, kun je alles bereiken in het leven. Een mooie boodschap vind ik, zeker voor de kids hier. Sommigen hebben echt een zwaar leven zonder ouders en met veel geweld. Maar om eerlijk te zijn vind ik de boodschap ook wat eenzijdig. Je kan wel alle hoop zetten op Jezus en je aan de drie B's en D's houden (je daaraan houden is sowieso goed), maar ik geloof niet dat je leven dan perfect zal worden. Zoals ik net al zei hebben sommige kids echt een pittig leven en dan vraag ik mij wel eens af of zij echt een heel ander leven zullen krijgen in de toekomst. Hoe hard je er ook voor werkt, het leven moet je denk ik ook wel een beetje meezitten. Dat is hier niet altijd het geval. Zeker in dit land waar meisjes meestal rond hun 15e/16e/17e al hun eerste kind krijgen. Sarah is hier verpleegkundige en zij ziet zoveel zwangere vrouwen (en meisjes!), dat is niet normaal voor ons doen. Vandaag moesten de kids opeens stemmen. Ik kon niet helemaal volgen waar het voor was (iets met het leiden van de school). Het was wel grappig om te zien, want het ging helemaal zoals wij in Nederland ook stemmen. Dus niemand mag zien wat jij invult en er werd meerdere malen duidelijk gemaakt dat de kids burgers zijn en daarom het recht hebben om te stemmen. Voor de kids wel leuk volgens mij, hoewel de kleintjes uit mijn klas maar wat deden. Ach ja, het idee was leuk. (:

Het is hier nu bijna half acht. Vanavond (rond twaalf uur) komen de nieuwe vrijwilligers Myrthe en Marlous aan op ons project, dus dan moeten we even de deur openen. Aangezien ik me nog niet top voel, ga ik nu al slapen (ja, om half acht al haha, gebeurt niet vaak! (: ). Dan sta ik vanacht op om de deur te openen en slaap daarna door tot 7:15. Morgen gaan Sarah en Danique naar Banda Island en gaan Dagmar en ik weer naar onze klasjes. Dan is het alweer weekend! Echt, de tijd vliegt hier!

Ik hoop dat met jullie alles goed is. Ik begreep dat het erg regenachtig is in Nederland. Ik vertel maar niks over het weer hier...(:

Liefs!!

Weekendje Jinja en de dagen daarna

Lieve allemaal,

Zoooooo, dat duurde eventjes voordat ik dit verhaal plaatste. Dit weekend was ik natuurlijk naar Jinja, waar ik mijn tablet niet bij mij had en daarna waren er wat struggles met de wifi hier in het huisje. Nu is dat als het goed is (het is natuurlijk Afrika) opgelost.

Jinja was echt heel erg leuk. Zaterdagochtend zouden wij om 7 uur 's ochtends opgehaald worden door gids John. Hij werkt bij ons op het project en doet het uitstapje naar Jinja als een soort bijbaantje. Wij stonden stipt 7 uur klaar, maar John was er nog niet. Uiteindelijk kwam hij tien minuutjes later aangereden met zijn auto, dus het wachten viel mee. Daarna zijn we richting het Mabira Forest gereden. Tussendoor nog twee andere meiden opgehaald die in het Doingooodhuis verblijven en die ook gezellig mee zouden gaan naar Jinja. Het Mabira Forest is een stukje jungle/oerwoud/natuur vlakbij Jinja. Na een ritje van ongeveer drie uur arriveerden we daar. We hebben een wandeling van een uur gedaan, begeleidt door zo'n gids van daar. Dat was echt een super schattige man. Vertelde onwijs veel over elke boom die we tegenkwamen. In het begin vond ik het nog interessant, maar vanaf boom numero drie mocht hij van mij zijn mond houden. (: Dan kon ik gewoon zelf van de natuur genieten. Ach ja, hij bedoelde het goed en uiteindelijk was het best leuk. Ook hebben we daar voor het eerst aapjes gezien. We waren super enthousiast. Als we geweten hadden dat we later honderden aapjes in de tuin zouden hebben, waren we dat vast niet haha. Na de wandeling in het Mabira Forest zijn we naar de oorsprong van de Nijl gereden. Daar zijn we in een bootje gestapt en zijn we over de Nijl gaan varen. Ook heb ik in de Nijl gestaan, op de exacte oorsprong van de Nijl. Er zijn foto's van, maar die komen wel als ik terug kom want ik kan hier niks plaatsen. Na het boottochtje wilde Marleen (vrijwilliger die in het Doingooodhuis verblijft) gaan bungeejumpen. Het was alleen al te laat die dag, dus werd dat verplaatst naar zondag. We zijn toen maar vast naar onze verblijfsplaats van die nacht gereden (daar waar die aapjes door de tuin renden). In eerste instantie moest ik wel even slikken, want het was allemaal niet zo schoon enzo, maar uiteindelijk viel het die nacht wel mee (hoewel ik niet veel geslapen heb). De volgende ochtend zou Marleen dus gaan bungeejumpen, maar ze voelde zich helemaal niet lekker toen ze wakker werd. We hebben het even aangekeken, maar ze voelde zich niet beter, dus heeft ze maar besloten om het niet door te laten gaan. Toen zijn we naar een craft market (souvenirsmarktje) gereden in Jinja. Daar heb ik heel veel souvenirtjes gekocht. Toen iedereen al z'n geld had uitgegeven zijn we naar een andere plek in Jinja gereden waar we konden paardrijden. Dat vond ik echt heel erg leuk! We begonnen gewoon in stap, aangezien er ook meiden tussen zaten die nog nooit op een paard hadden gezeten. Daarna splitste de groep; het ene deel bleef gewoon rustig stappen op die knollen, het andere deel ging wat sneller. In eerste instantie hadden we aangegeven dat we alleen in draf wilden en niet in galop, maar uiteindelijk vonden we het zo leuk dat we ook nog in galop zijn gegaan. Echt heel vet! We reden door van die typische Afrikaanse dorpjes, afwisselend met uitzicht over de Nijl. Echt prachtig. We hebben ook nog foto's gemaakt. De gidsen van het paardrijden zouden foto's van ons maken, dus ik gaf mijn cameraatje aan hem. Hij snapte niet helemaal hoe hij werkte, dus hij gaf hem terug. Blijkbaar had hij op allerlei knopjes gedrukt, want op een of andere manier heeft hij hem gesloopt. Ik krijg hem sindsdien niet meer aan, dus dat is een beetje jammer, aangezien ik nog heel graag foto's wilde maken tijdens de safari die ik volgende week ga doen. Maar goed, niks meer aan te doen. Na het paardrijden zijn we terug naar Kampala gereden; een zes uur lang durende rit, wat niet heel goed was voor mijn humeur. (: We kwamen rond half twaalf 's nachts aan en zijn toen meteen ons bed in gedoken. Danique en Sarah besloten om die volgende ochtend uit te slapen, aangezien iedereen heel moe was. Dagmar en ik zijn wel naar onze klasjes gegaan, maar achteraf had ik misschien ook beter moeten gaan uitslapen. De volgende dag werd ik namelijk wakker en voelde ik me echt totaal niet lekker. Toen heb ik maar besloten om die dag in het huisje te blijven, want ik kon echt niet naar de klas. Ik dacht dat het wel snel over zou gaan, maar dat viel vies tegen. Vandaag ben ik ook nog in het huisje gebleven, maar morgen ga ik denk ik wel weer echt naar de klas. Ik denk dat ik gewoon een beetje oververmoeid ben; weinig slaap, drukke dagen en veel indrukken. Ook moet mijn lichaam denk ik nog aan het land wennen; ander eten, andere temperaturen, andere geuren etc. Ik heb gister en vandaag veel geslapen, dus het gaat nu alweer wat beter.

Zometeen gaan we met de meiden even naar Maria. Zij is samen met haar man de eigenaar van het project. We gaan vragen of we nog wat meer kunnen doen en of we allerlei activiteiten na schooltijd mogen organiseren. We voelen ons namelijk best wel nutteloos soms en willen graag wat meer doen. We gaan dus even overleggen wat de mogelijkheden zijn. (:

De andere meiden gaan dit weekend naar Banda Island. Banda Island is een soort paradijsje hier in Oeganda, dus dat wordt vast heel leuk. Over een paar daagjes komen er nog twee nieuwe meiden bij ons op het project, dus dan zijn Dagmar en ik een weekend samen met die nieuwe meiden. Wordt vast wel leuk!

Er zijn vast weer honderden dingen die ik vergeet te zeggen, maar dat komt wellicht de volgende keer wel weer. (:

Liefs!

Oli otya? Gyendi! (Hoe gaat het? Goed!)

Lieve allemaal,

Nadat ik gister mijn blog plaatste bedacht ik me nog honderd andere dingen die ik graag had willen vertellen. Inmiddels ben ik daar ook alweer de helft van vergeten, dus ik hoop dat er tijdens het schrijven van deze blog weer wat naar boven komt. Vandaag begonnen we later dan normaal. Inge en Rita zouden namelijk langskomen zodat wij het geld voor Jinja konden geven. Ook zouden ze gezellig mee ontbijten. Ik heb voor het eerst in mijn leven wentelteefjes gegeten. Het was zalig (zoals Belg Sarah het zegt)! (: We waren pas rond 10 uur klaar met eten, dus ik ben daarna naar de klas gegaan. Daar lag al een stapel nakijkwerk op me te wachten. Ik kon dus meteen iets doen. De kids vonden het geloof ik ook leuk dat ik er weer was. Ik hoorde er een paar 'yes' roepen. Na weer een paar uur les te hebben gehad, hadden we lunchpauze. We hebben heerlijke eitjes met tomaat gemaakt. Omdat het vrijdag is, waren de lessen eerder afgelopen. Ik vond dat eerlijk gezegd wel heel leuk, want nu konden we eindelijk ook iets met de kids doen na schooltijd. Normaal moeten ze dan snel hun kleren wassen en dan is het alweer bijna etenstijd (en ik help met opscheppen, dus dan kunnen we daarna ook niet meer met ze spelen etc.). Danique, Dagmar en ik zijn met de kids naar een soort voetbalveld/speelveld gelopen waar we gewoon een beetje met ze gespeeld hebben. De gekke blonde haren werden gevlecht, iedereen moest zijn trucje op het geimproviseerde klimrek laten zien en we hebben gevoetbald (met voornamelijk de jongens). Een hele leuke middag waar de 'auntie, look' je om de oren vloog en iedereen aandacht wilde. Daarna weer geholpen met het eten opscheppen. Er stond rijst met g-nuts op het menu. G-nuts ziet er echt super goor uit. Een soort paarse pap met stukjes erin. Ik heb een heel klein beetje geproefd, maar het is opzich best lekker. Ver weg smaakt het een beetje naar satesaus. Tijdens het eten opscheppen brak er een beetje onrust los. Er komen echt honderden kids eten halen. Ze scheppen (voor ons doen) veel op, maar de kids hebben blijkbaar nog steeds trek daarna. Daarom kwamen er kinderen die stiekem probeerden een tweede portie eten te krijgen. Als er honderden kids voorbij komen, herken je ze allemaal niet meer. Er waren dus kinderen die stiekem een tweede portie wilden, maar daardoor vertrouwden de koks het niet meer en waren er dus ook kinderen die geen eten kregen (omdat de koks dachten dat ze al gehad hadden). Ze spraken alleen allemaal Luganda (de plaatselijke taal), dus ik kon totaal niet volgen wat ze allemaal zeiden. Daarna zelf wat gekookt en nu kijken we gezellig met z'n viertjes een film op de laptop van Sarah.

Wat nog wel grappig is om te vertellen is hoe het in de lessen gaat. De kids zijn super enthousiast en gemotiveerd. Als de lerares een vraag stelt, staan ze allemaal op en roepen ze 'Me teacher, me teacher, please!'. Ze willen allemaal heel graag het antwoord geven. Wat ik minder vind is de manier van lesgeven. Ik wist het misschien van tevoren al wel een beetje, maar het is echt heel erg opdreunen. De kids hebben totaal geen eigen input in de lessen. Als er een vraag wordt gesteld door de lerares (wat eigenlijk niet eens heel veel gebeurt), is het antwoord altijd een bepaald rijtje wat ze opdreunen. Op het moment dat je de vraag op een andere manier stelt, snappen ze het in feite niet (omdat dat niet volgens het rijtje is). Ook kan ik soms geen hoogte krijgen van de lerares. Tegen mij is ze best vriendelijk. Ze kijkt wel heel boos, maar als we kletsen is ze heel aardig. Tegen de kinderen vind ik haar alleen wat minder aardig. Ik hoor regelmatig de opmerkingen 'Wat is er mis met jou?', 'Ben je stom/dom?' en 'Als je werk niet op tijd af is krijg je geen eten!' voorbij komen. Ik vind dat niet zo vriendelijk. Ze schijnen hier ook wel eens een pak slaag uit te delen. Ik heb al wel een verhaal gehoord van een meisje dat klappen kreeg omdat ze niet aardig was naar een ander meisje, maar ik heb het zelf (gelukkig) nog niet gezien.

Het was trouwens ook heel grappig toen we naar het marktje vlakbij het project gingen. Als wij van het terrein afstappen heb je een soort lange zandweg die uitkomt op de main road. Vanaf de main road kan je met een taxibusje naar Kampala. In Kampala zijn alle supermarkten enzo, maar op die zandweg staan ook een paar kraampjes. We hadden gisteren wat groente en fruit nodig en besloten dat gewoon bij die kraampjes te halen. We konden niet genoeg boda's vinden om ons te brengen, dus zijn gaan lopen. Alle kindjes van de mensen langs de weg zingen een soort liedje als wij voorbij lopen: 'Mzungu, mzungu, mzungu!'. Super schattig. Ook willen alle kindjes je hand vasthouden. Als de hand al bezet is, pakken ze gewoon je arm vast, geen probleem. De kids uit mijn klasje beginnen nu ook al veel meer aan me te wennen. Waar vooral eerst de meisjes contact maakten en mijn handen wilden pakken, willen sinds vandaag ook de jongetjes mijn hand vasthouden. Dat ik met ze gevoetbald heb zal ook wel schelen. (: Het zijn echt hele lieve kids! Ze vragen ook heel veel over waarom ik bepaalde dingen heb zoals ik ze heb. Ik had vandaag bijvoorbeeld bij espadrilles (schoenen) aan. Ze dachten dat ik sokken aan had en vonden het heel gek. Ook vonden ze het heel raar dat ik lange nagels had en ze vroegen waarom ik het haar om mijn armen niet weghaalde haha. Ik heb ook van die aparte enkelsokjes en dat vonden ze ook heel gek.

Morgen ga ik met de meiden een weekend naar Jinja. We vertrekken morgen om 7 uur (!!!). We bezoeken een stukje bos/oerwoud/natuur, krijgen een rondleiding door de stad en bezoeken de oorsprong van de nijl. We blijven daar slapen. De volgende dag gaan we dan paardrijden en waarschijnlijk nog naar een craft market (souvenirmarktje). Zondag komen we dan aan op het project en maandag gaan we dan weer werken. Ik heb dit weekend geen wifi (denk ik, ik neem sowieso de tablet niet mee), dus er komt sowieso geen blog dit weekend. Wellicht maandag! (:

Tot de volgende update!

X

De eerste paar dagen!

Lieve allemaal,

Hier is dan mijn eerste blog. Het heeft even geduurd. Op 6 juli vertrokken Dagmar en ik richting Oeganda. Eigenlijk ging het allemaal best goed. In Nederland werd mijn handbagagekoffer alleen gecontroleerd. Op het scanapparaat stond blijkbaar iets wat ze niet vertrouwden. Ze hebben gekeken, maar konden (natuurlijk) niks vinden. Daarna acht uur lang vliegen. De tijd ging redelijk snel, maar het is wel een hele zit. Weinig turbulentie gelukkig. Ik kon niet slapen, dus heb allerlei films gekeken. Nadat we geland waren op het vliegveld in Entebbe moesten we het visum regelen. Dit ging echt super makkelijk. Je moest in het vliegveld zo'n immigratieformulier invullen met de reden van je komst. Hier vroegen ze uiteindelijk helemaal niet meer naar op het vliegveld. Nadat alle zaken waren geregeld gingen we naar buiten waar Inge ons stond op te wachten. Zij bracht ons naar het Doingooodhuis waar we een nachtje bleven slapen. Het was pikkedonker en iedereen rijdt hier als gekken door elkaar. Werkelijk niemand houdt zich aan de verkeersregels. Links en rechts inhalen kan allemaal. Ook als de ander net bezig is. Opeens uit het niets remmen is ook geen probleem. Toen we in het Doingooodhuis aankwamen zijn Dagmar en ik meteen gaan slapen. Nou ja, dat was de bedoeling. Dit lukte alleen totaal niet. We moesten 's nachts ook nog de deuren openen voor twee andere vrijwilligers, dus ik denk dat ik totaal maar twee uurtjes geslapen heb die nacht. De volgende dag kwamen Rita en Inge ons weer ophalen om ons naar het project te brengen en ons een rondleiding te geven door Kampala (en daar de belangrijke dingen aan te wijzen). Rita is een Oegandees die in opleiding is bij Inge, zodat zij later eventueel haar werk kan overnemen. In Kampala gebeurt echt super veel. Je komt eigenlijk ogen tekort hier. Waar ik vooral van schrok waren de bedelende kindjes aan de weg. Er is een bepaald stuk waar heel veel kindjes bedelen. De moeders staan dan aan de overkant om in de gaten te houden of het kind wel geld krijgt enzo, terwijl het kind de hele dag in de zon zit. De bedelende kids zien er ook echt heel slecht uit en ze kijken vooral heel ongelukkig. Het is eigenlijk een beetje zoals in die film 'Slumdog Millionaire' (geen idee of jullie die kennen). Daar verminken ze de kinderen ook expres om meer geld binnen te kunnen halen. Dit schijnt hier ook te gebeuren. Gelukkig heb ik dat niet gezien, maar alleen het idee al is heel erg. De volgende dag zijn we begonnen op het werk. De andere vrijwilligers die op hetzelfde project verblijven zijn Danique, Sarah en natuurlijk Dagmar. Danique was er ongeveer een week toen ik kwam en zij werkt in klas P1. Dit zijn de jongste kinderen. Sarah komt uit Belgie en is net afgestudeerd als verpleegkundige. Zij werkt daarom in de kliniek. Dagmar werkt in klas P3 en ik in klas P2. We kunnen het gelukkig heel goed met elkaar vinden, dus het is heel gezellig. De eerste keer dat ik in klas P2 kwam was wel een beetje ongemakkelijk. Ik ben echt de 'blanke' en word dus heel anders aangekeken. Inmiddels heb ik twee daagjes gewerkt. Ik ben rond half 9/9 uur in de klas (als de lessen beginnen) en blijf tot ongeveer 3/4 uur (als de lessen afgelopen zijn). Ik doe nu nog niet zo heel veel in de lessen. Ik kijk alles na wat de kinderen doen en de lerares legt alles uit. Er zijn dus vaak momenten dat ik er maar een beetje bij zit. Hopelijk verandert dat nog wel en kan ik nog iets meer doen, maar ik wil ook niet te 'pushend' zijn. En ik moet ook nog wel een beetje wennen aan alles. De kids zijn wel heel lief. Ze kletsen nu al veel meer. Als ik het lokaal uitloop, rennen ze allemaal naar me toe, want ze willen allemaal mijn hand vasthouden. Ook kreeg ik de eerste dag al zeven briefjes van ze met teksten als 'I love you so much, auntie Fenne', 'I pray for your family' en 'God bless you'. Super schattig. Wat ik doe nadat de school is afgelopen verschilt nogal. De eerste dag heb ik de kinderen geholpen met het wassen van hun kleren. Dit doen ze allemaal met de hand, hoe oud ze ook zijn (dus ook als ze drie jaar oud zijn!). Ik werd hard uitgelachen want ik kon het natuurlijk niet goed. Ze schrobben echt super hard, het doet echt zeer aan je handen. Een van de kids vroeg 'jullie hebben een wasmachine, toch?'. Toen schaamde ik me echt kapot. Zij boenen elke dag hun kleren en wij gooien het gewoon even in zo'n machientje. Vandaag hebben we na de lessen even een paar boodschapjes gedaan en geholpen met het scheppen van het eten. Dit was echt heel leuk. Ik zag alleen de keuken en die was echt heeeeeeeeel vies! Wij hebben al twee keer meegegeten en nu zag ik dus waar het vandaan kwam. Niet heel fris. (: Het eten was trouwens niet heel slecht, maar ook niet heel lekker. De eerste keer hadden we rijst met bonen. Vandaag hadden we posho met bonen. Voor morgen staan er sweet potatoes op het menu, dus ik ben benieuwd.

We hebben trouwens ook al plannen gemaakt voor het weekend. Dit weekend gaan we naar Jinja. Daar blijven het ook slapen. We doen daar de eerste dag zo'n tour en de tweede dag gaan we waarschijnlijk paardrijden. Ik ben benieuwd en heb er zin in!

Het is inmiddels half 11 hier, dus ik ga maar even afronden. De dagen zijn lang en vermoeiend, dus ik ben wel aan een slaapje toe. (: De meeste mensen slapen hier al rond 9 uur. Om 7 uur is hier hier al pikkedonker!

Slaap lekker allemaal en tot de volgende blog!

Liefs

Ps. De wifi is niet zo goed hier, dus ik weet niet hoe vaak ik iets kan plaatsen. Ook appjes komen niet altijd binnen, dus als ik je negeer is dat niet expres. (:

16 uur, 46 minuten en 15 seconden

Ja ja, daar zit ik dan. Nog even alleen in mijn eigen slaapkamertje voordat ik morgen naar Oeganda vertrek. Over precies 16 uur, 46 minuten en 15secondengaat het vliegtuig de lucht in richting Entebbe. Waar ik tot aan eenpaar dagen geleden eigenlijk nog niet erg zenuwachtig was, is dat nu wel anders. Sinds gisteravond voel ikhet toch wel af en toe een beetje kriebelen. Vooralvan het vliegen word ik nerveus,wantdaar hou ik nu eenmaal niet van. Ook het inpakken van mijnkoffer zorgde niet bepaald voor een ontspannen gevoel. Ik denk dat ik mijnkoffer welvier keer opnieuw heb ingepakt. De ene keer paste niet alles erin, de andere keerwas mijn koffer weer veel te zwaar. Inmiddels staat hij helemaal vol en met goed gewicht klaar.

De afgelopen dagen heb ik het eigenlijk nog best druk gehad. Slagingsfeestje hier, diploma-uitreiking daar, spullen verzamelen en inpakken en dan moest ik ook nog op de valreep extra dollars wisselen. Om Oeganda binnen te komen heb je namelijk een visum nodig. Deze kosten waren in de afgelopen vijf jaar ongewijzigd gebleven, maar opeens heeft de Oegandese overheid bepaalt dat de prijzen omhoog moeten. Dit zou per direct ingaan, dus per 1 juli. Dat was dus nog even snel dollars halen. Gelukkig nog net op tijd.

Dan had ik vandaag ook nog andere pech. Ik heb een mobiele telefoon die al regelmatig gevallen is, maar ondanks dat het nog perfect doet. Nu viel mijn mobiele telefoon vandaag weer per ongeluk, maar dit keer liep het niet zo goed af. Hij viel recht naar beneden op het scherm en dus ontstonden er allemaal barsten in mijn scherm. Precies één dag voordat ik wegga! Ook dat was weer even balen. Zou ik hem meenemen met het risico dat hij het helemaal zou gaan begeven? Of zou ik nog snel een nieuw mobieltje kopen? Gelukkig heb ik een heel lief moedertje met precies dezelfde telefoon, die aanbood om te ruilen. We hebben de simkaartjes gewisseld. Nu kan ik haar mobiel meenemen naar Oeganda en zo bereikbaar zijn. Gelukkig is alles dus nog goedgekomen. (:

Ik heb onwijs veel zin om morgen eindelijk naar Oeganda te gaan, waar ik al zolang op gewacht heb. Nu ga ik nog even gezellig met het gezinnetje bij elkaar zitten, want die zie ik de komende weken niet meer. Het volgende bericht zal ik plaatsen als ik in Oeganda ben. Best een gek idee!

Tot dan! Liefs