Lieve allemaal,

Ik ben alweer bijna twee weken in Oeganda! Echt, de tijd vliegt! Vanacht zijn Myrthe en Marlous gearriveerd bij ons op het project. Ze zouden rond twaalf uur 's nachts aankomen. We besloten om vast te gaan slapen en de wekker te zetten om kwart voor twaalf, aangezien Sarah en Danique de volgende ochtend hier rond negen uur zouden gaan vertrekken om (eerst richting het Doingooodhuis en daarna) richting Banda Island te gaan en Dagmar en ik de volgende ochtend weer naar de klas zouden gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Vanaf kwart voor twaalf zaten we allemaal half slapend klaar om de deur te openen voor de nieuwe meiden. Het duurde en het duurde en uiteindelijk kwamen de meiden dus pas om een uur 's nachts. Er was iets op de weg gebeurd, waardoor er allerlei vertraging was. We hebben kort de belangrijkste dingen in het huisje aangewezen en de eerste vragen beantwoord en zijn toen allemaal snel weer gaan slapen. Dit lukte natuurlijk niet, dus het was weer een kort nachtje. 's Ochtends waren Dagmar en ik veel te vroeg klaar. Er was namelijk iets van 'assembly' ; de kids gingen met z'n allen in de kerk bespreken wat voor dingen er allemaal gebeurd waren deze week. Dit wisten Dagmar en ik alleen niet haha. Toen het afgelopen was, zijn we naar onze klassen gegaan en hebben we de hele ochtend geholpen (tot aan de lunchpauze). Daarna waren de kinderen vrij (dit is volgens mij elke vrijdag). We zijn even uit gaan puffen van het ochtendje werken. Daarna zijn we een rondje gaan lopen over het terrein. We hadden nog niet echt plannen om wat te doen, maar dachten dat het misschien leuk was om met de kids iets te doen. De kids waren alleen allemaal hun kleren aan het wassen. Dit gebeurt in hun wooncirkel. Ik weet niet of ik het al eens eerder heb verteld, maar bij ons op het project zijn er een aantal kinderen die hier alleen naar school komen (en gewoon thuis wonen met hun ouders) en er zijn een aantal weeskinderen die hier zowel wonen als naar school gaan. De weeskinderen die hier wonen, wonen in een wooncirkel. Dit zijn ongeveer acht huisjes, waar per huisje ongeveer twaalf kids slapen. Per wooncirkel woont er een matron en/of een patron (geen idee of ik het goed schrijf, maar zo spreken ze het in ieder geval uit) bij de kids. Ze zijn een soort verzorgers van de kids, hoewel ik niet helemaal snap wat ze de hele dag doen. De kids zitten de hele dag op school, dus dan hoeven ze al niets te doen. Als de kids klaar zijn met school, moeten zij hun eigen kleren wassen, dus ook dit doen die matrons/patrons niet. Wat ze wel doen is me dus nog een beetje een vraagteken. Maar goed, de kids waren dus hun kleren aan het wassen en Dagmar en ik gingen hen helpen. We waren rustig bezig met wassen en kletsen met de kids, tot ik opeens een heel apart geluid hoorde. Alle kids werden stil en keken dezelfde richting uit. Dit deden Dagmar en ik dus maar ook, we hadden geen idee wat er aan de hand was. Nou, ik schrok me echt een ongeluk! Een van de kids van de wooncirkel waar wij waren werd volledig afgetuigd door een patron. Hij schopte het kindje, sloeg het kindje met afwisselend een stuk hout, zijn hand en een soort riem. En echt niet normaal hard. Ik kan eigenlijk niet omschrijven hoe het ging, maar ik kreeg rillingen over heel mijn lijf en de tranen schoten in mijn ogen. Voordat ik naar Oeganda vertrok heb ik een voorbereidingstraining gevolgd bij stichting Muses waar ook het mishandelen van de kids aan bod kwam. Daar werd toen verteld dat je beter niet ter plekke kan ingrijpen, omdat je dan het gezag van degene die slaat ondermijnt. Iets wat ik me van tevoren wel kon voorstellen, maar als zoiets voor je ogen gebeurd, weet je echt niet wat je moet doen. Ik wilde zo graag die man een enorme klap in zijn gezicht geven en dat kindje knuffelen en troosten (want die moest -logisch, de klappen waren zo intens hard- huilen), maar ik wist ook dat het beter was om niks te doen. Dat heb ik dan ook maar gedaan, hoewel ik me er heel schuldig over voel(de). Op het moment dat het mishandelen enigszins klaar was (voor zover dat duidelijk was), zijn Dagmar en ik even teruggegaan naar ons huisje. Daar hebben we het er even met elkaar over gehad. Maar ja, wat kan je erover zeggen?! Morgen komt Inge langs, dus dan gaan we even met haar overleggen of we nog een melding moeten maken bij Maria of dat we maar gewoon moeten doen alsof dit normaal is. Nadat we dit allemaal gezien hadden, konden we niet meer vrolijk doen en blij doen. We hebben nog een rondje over het terrein gelopen en kwamen toen Myrthe en Marlous tegen. Zij hadden vandaag de citytour door Kampala gehad van Ritah en waren net terug. Myrthe en Marlous hebben allemaal leuke speeldingen voor de kids meegenomen, dus met een bal en een springtouw op zak hebben we ons de rest van de middag vermaakt. We hebben gevolleybald met zowel de kleintjes als de grotere kids. Het was ook wel eens leuk om iets met de oudere kids te doen. We hebben met een aantal meiden van P6 overgespeeld en een beetje gekletst. Daarna hebben we aan Myrthe en Marlous laten zien hoe het eten scheppen werkt en zij zijn dat op dit moment aan het doen. Straks nog even eten (als er wat naar binnen gaat, want voel me nog steeds niet helemaal top...) en daarna vroeg naar bed. Morgen hebben we weekend, dus dan gaan we proberen uit te slapen.

Ik hoop dat ik jullie weer een beetje op de hoogte heb kunnen brengen van vandaag. Slaap lekker alvast en tot de volgende update!

X