Lieve allemaal,

Hier is dan mijn eerste blog. Het heeft even geduurd. Op 6 juli vertrokken Dagmar en ik richting Oeganda. Eigenlijk ging het allemaal best goed. In Nederland werd mijn handbagagekoffer alleen gecontroleerd. Op het scanapparaat stond blijkbaar iets wat ze niet vertrouwden. Ze hebben gekeken, maar konden (natuurlijk) niks vinden. Daarna acht uur lang vliegen. De tijd ging redelijk snel, maar het is wel een hele zit. Weinig turbulentie gelukkig. Ik kon niet slapen, dus heb allerlei films gekeken. Nadat we geland waren op het vliegveld in Entebbe moesten we het visum regelen. Dit ging echt super makkelijk. Je moest in het vliegveld zo'n immigratieformulier invullen met de reden van je komst. Hier vroegen ze uiteindelijk helemaal niet meer naar op het vliegveld. Nadat alle zaken waren geregeld gingen we naar buiten waar Inge ons stond op te wachten. Zij bracht ons naar het Doingooodhuis waar we een nachtje bleven slapen. Het was pikkedonker en iedereen rijdt hier als gekken door elkaar. Werkelijk niemand houdt zich aan de verkeersregels. Links en rechts inhalen kan allemaal. Ook als de ander net bezig is. Opeens uit het niets remmen is ook geen probleem. Toen we in het Doingooodhuis aankwamen zijn Dagmar en ik meteen gaan slapen. Nou ja, dat was de bedoeling. Dit lukte alleen totaal niet. We moesten 's nachts ook nog de deuren openen voor twee andere vrijwilligers, dus ik denk dat ik totaal maar twee uurtjes geslapen heb die nacht. De volgende dag kwamen Rita en Inge ons weer ophalen om ons naar het project te brengen en ons een rondleiding te geven door Kampala (en daar de belangrijke dingen aan te wijzen). Rita is een Oegandees die in opleiding is bij Inge, zodat zij later eventueel haar werk kan overnemen. In Kampala gebeurt echt super veel. Je komt eigenlijk ogen tekort hier. Waar ik vooral van schrok waren de bedelende kindjes aan de weg. Er is een bepaald stuk waar heel veel kindjes bedelen. De moeders staan dan aan de overkant om in de gaten te houden of het kind wel geld krijgt enzo, terwijl het kind de hele dag in de zon zit. De bedelende kids zien er ook echt heel slecht uit en ze kijken vooral heel ongelukkig. Het is eigenlijk een beetje zoals in die film 'Slumdog Millionaire' (geen idee of jullie die kennen). Daar verminken ze de kinderen ook expres om meer geld binnen te kunnen halen. Dit schijnt hier ook te gebeuren. Gelukkig heb ik dat niet gezien, maar alleen het idee al is heel erg. De volgende dag zijn we begonnen op het werk. De andere vrijwilligers die op hetzelfde project verblijven zijn Danique, Sarah en natuurlijk Dagmar. Danique was er ongeveer een week toen ik kwam en zij werkt in klas P1. Dit zijn de jongste kinderen. Sarah komt uit Belgie en is net afgestudeerd als verpleegkundige. Zij werkt daarom in de kliniek. Dagmar werkt in klas P3 en ik in klas P2. We kunnen het gelukkig heel goed met elkaar vinden, dus het is heel gezellig. De eerste keer dat ik in klas P2 kwam was wel een beetje ongemakkelijk. Ik ben echt de 'blanke' en word dus heel anders aangekeken. Inmiddels heb ik twee daagjes gewerkt. Ik ben rond half 9/9 uur in de klas (als de lessen beginnen) en blijf tot ongeveer 3/4 uur (als de lessen afgelopen zijn). Ik doe nu nog niet zo heel veel in de lessen. Ik kijk alles na wat de kinderen doen en de lerares legt alles uit. Er zijn dus vaak momenten dat ik er maar een beetje bij zit. Hopelijk verandert dat nog wel en kan ik nog iets meer doen, maar ik wil ook niet te 'pushend' zijn. En ik moet ook nog wel een beetje wennen aan alles. De kids zijn wel heel lief. Ze kletsen nu al veel meer. Als ik het lokaal uitloop, rennen ze allemaal naar me toe, want ze willen allemaal mijn hand vasthouden. Ook kreeg ik de eerste dag al zeven briefjes van ze met teksten als 'I love you so much, auntie Fenne', 'I pray for your family' en 'God bless you'. Super schattig. Wat ik doe nadat de school is afgelopen verschilt nogal. De eerste dag heb ik de kinderen geholpen met het wassen van hun kleren. Dit doen ze allemaal met de hand, hoe oud ze ook zijn (dus ook als ze drie jaar oud zijn!). Ik werd hard uitgelachen want ik kon het natuurlijk niet goed. Ze schrobben echt super hard, het doet echt zeer aan je handen. Een van de kids vroeg 'jullie hebben een wasmachine, toch?'. Toen schaamde ik me echt kapot. Zij boenen elke dag hun kleren en wij gooien het gewoon even in zo'n machientje. Vandaag hebben we na de lessen even een paar boodschapjes gedaan en geholpen met het scheppen van het eten. Dit was echt heel leuk. Ik zag alleen de keuken en die was echt heeeeeeeeel vies! Wij hebben al twee keer meegegeten en nu zag ik dus waar het vandaan kwam. Niet heel fris. (: Het eten was trouwens niet heel slecht, maar ook niet heel lekker. De eerste keer hadden we rijst met bonen. Vandaag hadden we posho met bonen. Voor morgen staan er sweet potatoes op het menu, dus ik ben benieuwd.

We hebben trouwens ook al plannen gemaakt voor het weekend. Dit weekend gaan we naar Jinja. Daar blijven het ook slapen. We doen daar de eerste dag zo'n tour en de tweede dag gaan we waarschijnlijk paardrijden. Ik ben benieuwd en heb er zin in!

Het is inmiddels half 11 hier, dus ik ga maar even afronden. De dagen zijn lang en vermoeiend, dus ik ben wel aan een slaapje toe. (: De meeste mensen slapen hier al rond 9 uur. Om 7 uur is hier hier al pikkedonker!

Slaap lekker allemaal en tot de volgende blog!

Liefs

Ps. De wifi is niet zo goed hier, dus ik weet niet hoe vaak ik iets kan plaatsen. Ook appjes komen niet altijd binnen, dus als ik je negeer is dat niet expres. (: